Czy warto trenować?

Człowiek od maleńkości nabywa wielu umiejętności. Rodząc się uczymy się wydawania prostych dźwięków, sylab: ba, be, bi, ma, ta…, uczenia się pierwszych kroków, bycia częścią społeczności. Można wymieniać tu wiele przykładów. Jednak czy na pewno nabywamy te umiejętności w bardzo dobrym stopniu?

Czy w momencie jak rodzice przestają zwracać nam uwagę na wymowę albo nauczyciele na sposób prezentowania się, to czy skończyliśmy się uczyć? Czy te umiejętności warto doskonalić? Na pierwsze pytanie odpowiedź jest przecząca, na drugie twierdząca.

W życiu codziennym spotykamy osoby, których słucha się z przyjemnością. Mam też styczność z osobami, które bełkoczą, niewyraźnie mówią, a ich wypowiedzi nie posiadają żadnej sensownej struktury. Wszyscy ci ludzie ukończyli edukacje ma jakimś poziomie.

Wracając do postawionego pytania w tytule: czy warto trenować? Trening kojarzy się nam głównie z uprawianiem sportów. Jednak zastanawiając się głębiej, to można ćwiczyć wszystko: mówienie i przemawianie również!

Co dzięki treningowi możemy uzyskać?

Mówienie,…

… tak by nas chciano słuchać,

… tak by skupiano się na treści naszej mowy, a nie na jakości wypowiadanych słów,

… tak by wyrażać głosem, to co naprawdę chce się powiedzieć!

Jak zatem ćwiczyć? Przyjdź na Toastmasters Gliwice i przekonaj się o tym!!!

Autor: Grzegorz Hadulla

Niespodziewane pytanie

Czy zdarzyło Ci się otrzymać pytanie w pracy, na które odpowiedź powinieneś znać, a nie znałeś?

Czy na spotkaniu towarzyskim nie wiedziałeś jak odpowiedzieć na pytanie?

Jeżeli tak, to nie jesteś z tym sam! Jednak odpowiedzi na różne pytania można się nauczyć.

Wybierz odpowiednią technikę:

  1. Technika mostka

W przypadku trudnego pytania i co gorsza niezrozumiałego, płynnie zmień temat. Znajdź w pytaniu słowa klucz, które możesz powiązać z tematem, w którym czujesz się pewny.

  1. Technika (udawanego) eksperta – fikcja.

Postaw się w roli eksperta w danym temacie, mimo że pytanie może być dosyć abstrakcyjne. Powołaj się na wykształcenie (np. inżynierskie, językowe) np. Co myślisz o twórczości wybitnego (nieistniejącego) architekta XYZ?

Jestem architektem z wykształcenia, odpowiedź na to pytanie jest dla mnie banalnie prosta.

  1. Za i przeciw + rekomendacja

Przedstaw jeden argument za i jeden argument przeciw. Na podstawie tego wysnuj wniosek i zaproponuj rozwiązanie.

Twój przyjaciel poprosił Cię o poradę, który film obejrzeć w kinie w najbliższy weekend?

Film A ma ciekawą obsadę i reżysera, ale złe recenzje, opis filmu (argument przeciw). Natomiast Film B zdobył uznanie publiczności i krytyków, mimo zupełnie nieznanej obsady, opis filmu (argument za).

Polecam Ci pójść na film B (rekomendacja).

  1. Przeszłość – teraźniejszość – przyszłość

Odpowiadając na pytanie porównaj wydarzenia lub sytuacje na linii czasu, np.

Jakie jest Twoje zdanie na temat zachowania dzisiejszej młodzieży?

Odpowiedź: Podejdźmy do tego problemu całościowo, zastanówmy się jak wyglądało zachowanie młodzieży 100 lat temu (przeszłość), dziś młodzież zachowuje się tak (teraźniejszość),… Myślę, że za 100 lat młodzież nie zmieni zachowania… (przyszłość).

Trenuj

Odpowiadanie na niespodziewane pytanie to czysta improwizacja. Odpowiednich ram i podstaw nie można stworzyć z niczego.

Dzięki Gorącym pytaniom w Toastmasters można tą umiejętność ćwiczyć. Panel ten znajduje się prawie na każdym spotkaniu, a polega na mówieniu ze sceny do swoich słuchaczy. Czas na odpowiedź to minimum 1 minuta, a maksymalnie 2 minuty.

Trenować można również w domu. Rozmawiając ze swoim członkiem rodziny, zwierzątkiem domowym albo biorąc jedną rzecz do ręki i mówić na ich temat przez 2 minuty.

Autor: Grzegorz Hadulla

Źródła:

Zamiast salsy

Dlaczego nie hasać?

Widok biegających po scenie mówców, jakby w poszukiwaniu natchnienia lub co najmniej zapomnianych słów, zawsze odrywał moją uwagę od słuchania, bo zaczynałem razem z mówcą szukać niewidocznego na scenie i próbować przewidzieć, dokąd tym razem pójdzie. Pląsający zaś mówcy powodowali wytężanie słuchu za muzyką, bo skoro ktoś tańczy to musi być muzyka. Tak czy siak, ich przemowa stawała się drugorzędna, czyli tracili słuchacza. Zdarzyło mi się wychodzić na scenę i bardzo dobrze wiem, jak łatwo się wyzwala fantazja w nogach. Na własne potrzeby spróbowałem ją okiełznać. Z pomocą przyszła mi pamięć. Oczywiście nie chodzi o to, że zapominam o moich pląsach czy galopach na scenie i jestem dzięki temu szczęśliwszy. Po prostu łatwiej zapamiętujemy rzeczy, im więcej mamy z nimi skojarzeń. Więc pomóżmy sobie (między innymi w zapamiętaniu mowy) miejscami i poruszaniem się po scenie.

Propozycja
Mowy powinny być ustrukturyzowane, czyli posiadać wstęp, rozwinięcie i zakończenie. W samym rozwinięciu możemy mieć kilka wątków. Z racji tego, że mowa nie powinna przekroczyć siedmiu minut, wątków w rozwinięciu będzie raptem kilka, załóżmy, że trzy, bo omne trinum perfectum! Razem mamy pięć elementów do opowiedzenia.


Wstęp
Wyobraźmy sobie scenę jako mapę Polski. Słuchacze siedzą w Szwecji lub kąpią się w Bałtyku (uciekający z lekcji geografii mogą posiłkować się Google maps).


Rozpoczęcie zacznijmy w Gdańsku, bo tam wszystko się zaczęło. Stoimy jak Lechu na wiecu i przykuwamy uwagę słuchaczy naszym wstępem. Kończymy wstęp. Robimy pauzę i idziemy do innego miasta. Którego? Które lubimy, ale mam kilka propozycji.


Rozwinięcie

  1. Jeśli chcemy opowiedzieć historię chronologicznie, to podążamy jak za modą, najświeższa jest na zachodzie, a rzeczy niemodne na wschodzie. Czyli jeśli chcemy opowiedzieć kilka historii umiejscowionych w czasie, to najdawniejsze rzeczy opowiedzmy gdzieś między Lublinem, Białymstokiem a Warszawą. Najnowsze zaś pomiędzy Poznaniem a Szczecinem. Możemy także linię historii wyznaczyć południkowo, czy zacząć w Zakopanym, a skończyć na Helu. Lub lepiej na skos, czyli od Rzeszowa, przez Łódź, Bydgoszcz do Koszalina. Dla słuchaczy ruch w (ich) prawo lub ku nim będzie oznaczać coraz nowsze historie, ruch w (ich) lewo lub oddalanie się – coraz bardziej zamierzchłe sprawy. Czyli w Lublinie opowiadam jak to wchodziłem na stojąco pod stół, w Warszawie zacząłem się interesować dziewczętami, w Łodzi się zakochałem, w Poznaniu pojawiły się dzieci, a w Szczecinie oczekuję wnuków. To co ważne, to przechodząc z miasta do miasta, mamy czas na pauzę. Higieniczna przerwa w naszym słowotoku da słuchaczom wytchnienie, pomoże zbudować napięcie, odzieli watki od siebie, a my możemy nabrać oddechu.
  2. Co najmniej warto w dwóch różnych miejscach/miastach opowiadać o rzeczach dobrych i złych. IMHO warto to rozdzielić. Zwykle zło umieszczam na wschodzie, a dobro na zachodzie, aby słuchacz miał rzeczy dobre po swojej prawej ręce, a lewizny po lewej.
  3. Mając wątki nie umieszczone w czasoprzestrzeni, wybieram sobie miasta, w których o nich opowiem. Pomysł na batonika urodził się we Wrocławiu, znalazłem podłączony do internetu komputer w Warszawie, w Bydgoszczy napisałem list, a batonika za niniejszy tekst oczekuję w …, czyli pora na puentę.

Zakończenie
Na zakończenie warto przybliżyć się do słuchaczy, by im dokładnie wbić do głowy o co nam chodziło. Wybierzmy Pomorze – Toruń, Gdańsk, Łeba, bo nad wodą najlepiej się głos rozchodzi.

Uwagi ogólne

  1. Jeśli opowiadamy o dynamicznym zdarzeniu, to spróbuj nie stać na scenie w środku. Po swojej lewej albo prawej stronie zrób miejsce na opowiadaną akcję. Popatrz na zdjęcia, jeśli na każdym z nich główny element jest w centrum, to one się szybko nudzą. Jeśli zaś pojawiają się poza centrum, raz z lewej, raz z prawej itd, to oglądanie nie jest takie nudne. Podobnie zachowuj się na scenie. Jesteś gwiazdą, ale to nie znaczy, że musisz być w środku. Dodaj dynamiki do sceny będąc poza jej środkiem. Przy okazji operator kamery będzie Ci wdzięczny, a nagrany film nie będzie nudny.
  1. Rzeczy na scenie. Jeśli umieszczasz na scenie rzeczy, przez wskazanie, że tu stoi np. telewizor (umieściłeś go we Wrocławiu), to nie możesz przejść przez Wrocław lub przemawiać we Wrocławiu. Gdyby telewizor stał tam naprawdę, to na pewno byś go ominął lub wyrzucił.

Podsumowanie

— wybieramy miejsca na scenie, w których chcemy opowiedzieć wątki lub historie,
— przechodzimy z wątku do wątku, przechodząc fizycznie z miejsca na miejsce,
— zapuszczamy korzenie w wybranym miejscu i opowiadamy historię,
— spróbuj nie stać tylko na środku, wykorzystaj scenę,
— pamiętaj co i gdzie umieściłeś na scenie: przechodź drzwiami, zatrzymaj się przed ścianą.


Zalety dla mówcy: łatwiej mu zapamiętać co mówić, jeśli skojarzy to z miejscami.
Zalety dla słuchacza – nie będzie się czuł jak na Wielkiej Pardubickiej lub na turnieju tanecznym, a to zacznie słuchać uważniej.
Wady – trzeba przypomnieć sobie gdzie które miasto leży, gdzie wschód a gdzie zachód.
Skutki uboczne – mniejsze zużycie obuwia mówcy i krzeseł na widowni, bo słuchacze będą się mniej bujać. Uporządkowane przemieszczanie się na scenie uspokaja mówcę.
Istnieje ryzyko, że kilku mówców pod rząd będzie miało chronologiczne historie i wybierze te samie miasta – słuchacze mogą się poczuć jak w nudnym serialu. W takim wypadku kolejny mówca powinien zmodyfikować miejscowości lub zmienić kierunek, np. z równoleżnikowego na południkowy.
A może jednak zatańczyć?
Oczywiście jest to porada dla początkujących. Od zaawansowanych mówców z chęcią się dowiem, jak oni to robią, że słucham ich z otwartymi ustami.

autor: Tomasz Łuczak

Jak przemawiać, aby trafić do słuchaczy?

Dzisiaj chciałbym podzielić się kilkoma wskazówkami dotyczącymi przemawiania publicznego, opartymi na moim własnym doświadczeniu, zwłaszcza doświadczeniu wyciągniętym po marcowym i kwietniowym konkursie mów wszelakich.

Wygłosiłem tę samą mowę zarówno w marcu, jak i kwietniu, na dwóch kolejnych etapach konkursu. Jednak zrobiłem to na dwa różne sposoby. Jeden z nich odniósł przeciętny efekt, a drugi trafił do słuchaczy. Za pierwszym razem mówiłem poważnie i patetycznie. Za drugim na luzie i z uśmiechem. Drugie podejście okazało się strzałem w dziesiątkę.

Oto kilka praktycznych wskazówek, które mam nadzieję, że będą dla was inspirujące.

Przede wszystkim, nie ma lepszego sposobu na przemówienie publiczne niż storytelling. Historie osobiste mają moc dotarcia do publiczności na głębszym poziomie. Opowiadaj o własnych trudnych przejściach i problemach w relacjach międzyludzkich. Szczegółowo opisuj swoje przeżycia w czasie teraźniejszy, to pozwala na oddanie emocjonalnej strony problemu.

Na pierwszym etapie wygłosiłem mowę, w której wykorzystałem scenę z filmu Monty Pythona. I tu pojawił się problem. Część publiczności ją znała, a część nie. Jak to opowiedzieć, żeby nie zanudzić tych, którzy to już znają, a jednocześnie dać szansę na zrozumienie dla pozostałych? Trudna sprawa. Dlatego lepiej sprawdzają się osobiste historie. Prawdopodobnie większość publiczności i tak ich nie zna, więc musisz opowiedzieć szczegółowo.

Co jest kluczowe w przemawianiu publicznym? Unikaj nadmiaru wątków i skomplikowanego języka. Staraj się przekazać swoje przesłanie w prosty i zrozumiały sposób. Wybierz takie tematy, z którymi każdy może się utożsamić. Staraj się, aby przesłanie było konkretne.

Aby ożywić swoje wystąpienie, zastosuj odrobinę humoru. Niech to będzie lekkie i przyjemne dla publiczności. Unikaj nadmiernego patosu, który może odstraszyć słuchaczy. Podejdź do tego z uśmiechem i na luzie. Pamiętaj, że twój odbiór przez publiczność zależy również od twojego własnego podejścia.

Czasami warto wykorzystać prezentację, ale pamiętaj, że musi mieć to uzasadnienie. Nie przeciążaj swojego wystąpienia multimediami. Skup się na historii, którą chcesz opowiedzieć i na kontakcie wzrokowym z publicznością.

Na koniec, zanim przystąpisz do swojego wystąpienia, rozgrzej swój głos. Wykonaj kilka ćwiczeń oddechowych i wydobądź swoje naturalne brzmienie. Ja to zaniedbałem przed kwietniowym wystąpieniem i odczuwałem skutki na scenie.

Przemawianie publiczne może być wyzwaniem, ale pamiętaj, że każdy z nas ma swoje własne historie i doświadczenia. Wykorzystaj storytelling, pokazując swoją emocjonalną stronę i dzieląc się własnymi trudnościami. Przekazuj proste przesłanie, unikaj skomplikowanego języka i dodaj odrobinę humoru. Powodzenia!

autor: Michał Spyra

Zapraszamy do rejestracji udziału w pierwszej edycji wydarzenia